Ενώ οι πολίτες καλούνται διαρκώς να προσφέρουν παντός είδους υπηρεσίες εθελοντικά, πολλές «κοινωνικές» δομές δεν προσφέρουν πια δωρεάν τις υπηρεσίες τους.
Στήνοντας το πρώτο φθινοπωρινό τεύχος της εφημερίδας μας, κατ’ αρχάς θέλω να σας ευχηθώ καλή σαιζόν, όλα να σας πάνε καλά, με ευημερία, δημιουργικότητα και καλές ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω και διάφορα στραβά που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν μπορώ ας πούμε να μην παρατηρήσω πως τόσο στο Δήμο Παλαιού Φαλήρου, όσο και σε ολόκληρη τη χώρα, έχει ξεκινήσει από την περίοδο της οικονομικής κρίσης και συνεχίζει ακάθεκτη – ενώ δεν συντρέχουν πλέον οι ίδιοι λόγοι – μία πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Από τη μία καλούνται διαρκώς οι πολίτες να προσφέρουν παντός είδους υπηρεσίες εθελοντικά προκειμένου να στηθούν κοινωνικές δομές αλληλεγγύης των οποίων τις επικοινωνιακές δάφνες δρέπουν – συχνά αναίσχυντα – οι κατά τόπο άρχοντες.
Από την άλλη πλευρά, όλες οι κρατικές δομές με κοινωνικό χαρακτήρα που δεν στελεχώνονται αποκλειστικά από εθελοντές – αυτό δηλαδή που κάποτε αποκαλούσαμε δικαίως «κοινωνικό κράτος»-, κάθε χρόνο ατονεί όλο και περισσότερο, ενώ οι εν λόγω «κοινωνικές» δομές θυμίζουν όλο και συχνότερα ιδιωτικές επιχειρήσεις, καθώς δεν προσφέρουν πια δωρεάν τις υπηρεσίες τους.
Αντιθέτως απαιτούν από τους πολίτες (μάλλον πελάτες θα έπρεπε να τους αποκαλούμε πλέον) να πληρώνουν αντίτιμα καθόλου συμβολικά, αλλά παρόμοια με αυτά της αγοράς. Στην ουσία δηλαδή έχουν μετατραπεί σε κανονικές επιχειρήσεις, ασκώντας μάλιστα αθέμιτο ανταγωνισμό στις ιδιωτικές.
Επίσης δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως διάφορες «κοινωνικές» δομές, ενώ υποτίθεται πως δεν έχουν την υποδομή να εξυπηρετούν πολύ κόσμο και γι’ αυτό κάθε χρόνο αφήνουν πολλούς απ’ έξω, άξαφνα με κάποιο οικονομικό αντίτιμο καθόλου ευκαταφρόνητο, αποκτούν υποδομή και μπορούν να εξυπηρετούν σχεδόν τους πάντες!
Αλεξία Ηλιάδου