Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό, αλλά όχι ως παράσταση. – Γ. Τσαρούχης
Αυτή τη φορά δεν θα γράψω εγώ το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας. Θα αναφέρω μόνο μερικά μικρά
αποσπάσματα από ένα μεγάλο κείμενο που έγραψε ο 20χρονος ανιψιός μου Αλέξης Ηλιάδης μετά την τραγωδία στα Τέμπη και δείχνει με μεγάλη γλαφυρότητα πώς νιώθουν οι νέοι στην Ελλάδα του 2023:
«Αυτές τις τελευταίες έξι μέρες δεν έχω μπορέσει να βγάλω από το μυαλό μου ό,τι έγινε στα Τέμπη και κάθε μέρα με τις παπάτζες που ακούμε από την τέταρτη εξουσία και με την αντιμετώπιση του θέματος από την κυβέρνηση, ο κόμπος στο στήθος μου γίνεται λίγο-λίγο πιο σφιχτός. […]
Μοιάζει μικροπρεπές σε μια στιγμή σαν και αυτή να αναλωνόμαστε στην πολιτική. Ειδικά όμως τώρα, που μέχρι τις εκλογές θα βγάλουμε σπυριά και στα μάτια με την επικείμενη εργαλειοποίηση του συμβάντος από κάθε πλευρά, δεν επιτρέπεται να αγνοήσουμε το γεγονός ότι πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό και χρόνιο πρόβλημα. […]
Δεν θέλει να είσαι σαΐνι για να καταλάβεις ότι δεν είναι ο σιδηρόδρομος ο μόνος δημόσιος τομέας που είναι παρατημένος στην τύχη του. Και είναι άλλο να ξέρεις ότι είναι παρατημένος και άλλο το πόσο. Για την υγεία π.χ. παρόλο που ξέραμε ότι τα πράγματα είναι ντροπιαστικά, πάλι χρειαστήκαμε τον κόβιντ για να μάθουμε έστω στο περίπου σε τι βαθμό έχουν κατασπαραχθεί οι δημόσιες υποδομές. Πρέπει να περιμένουμε την επόμενη τραγωδία για να αναρωτηθούμε σε τι βαθμό είναι παρατημένη η τύχη όλων μας σε αυτήν τη χώρα; […]
Το τελευταίο αυτό έγκλημα δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων να απομονωθεί από το περιεχόμενό του, όπως θα αποπειραθεί να γίνει από κάθε πολιτικό ον, για τον εκάστοτε δικό του σκοπό μέχρι τις εκλογές. […] Απ’ όλα τα «παθιασμένα» και μελοδραματικά «ξεσπάσματα» που μιλάνε για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς, απ’ όλους τους ευγενείς ιππότες που ανιδιοτελώς επωμίζονται το βάρος της αλλαγής και της προόδου για λογαριασμό των νέων, η κληρονομιά μας είναι μία: ανασφάλεια, απελπισία και αβεβαιότητα. […]
Και εκεί που λες ότι έφτασες στον πάτο, τελικά είχε και γλυκό. Προς έκπληξη… κανενός, η οργή του κόσμου και το βασικότερο στοιχείο μιας ελεύθερης δημοκρατίας, το δικαίωμα διαμαρτυρίας κατά των κυβερνώντων, αντιμετωπίστηκε με την συνταγή που δεν χάνει. Καταστολή, καταστολή, καταστολή. Γκλοπιές σε όποιον θέλει ένα όχι χειρότερο αύριο, δακρυγόνα σε όποιον θρηνεί και μια τεράστια ασπίδα για να προστατεύσει το κατεστημένο. Αυτή είναι η κληρονομιά μας.»
Υπενθυμίζει πως από το 2010 και μετά περίπου μισό εκατομμύριο, κυρίως νέοι Έλληνες έχουν φύγει από την Ελλάδα (και συνεχίζουν να φεύγουν) και δυστυχώς καταλήγει με το πολύ δυσοίωνο:
Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Δεν ελπίζουμε σε τίποτα. Είμαστε μόνοι μας.