Η Νέλλα Γκόλαντα, η διεθνώς καταξιωμένη γλύπτρια αστικού τοπίου, πέθανε σε ηλικία 82 ετών αφήνοντας πίσω της σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά. Το καλλιτεχνικό της αποτύπωμα έμεινε ανεξίτηλο στο Παλαιό Φάληρο, καθώς είναι η δημιουργός έργων τοπίου όπως η Πλατεία Φλοίσβου και η γλυπτή Προκυμαία Φλοίσβου, αλλά και ο υπαίθριος χώρος του Νέου Δημαρχείου.
Ο Δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου, Γιάννης Φωστηρόπουλος, αναφέρει μάλιστα χαρακτηριστικά πως η κεντρική πλατεία της πόλης μας ήταν το πρώτο έργο που παρουσιάστηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης από την Ελλάδα το 1983 ως «ολική τέχνη», με χώρους που αποτελούν «χρηστικά έργα τέχνης», μπαίνοντας στη ζωή μας και ανοίγοντας διάλογο με τις ποιότητες του τοπίου με απροσδόκητο τρόπο.
«Αν δεν ήμουν ποιητής και ήμουν εικαστικός, θα έκανα τέτοια έργα» είχε πει ο Οδυσσέας Ελύτης εντυπωσιασμένος από τα έργα της Νέλλας Γκόλαντα, της σπουδαίας Ελληνίδας γλύπτριας που ταυτίστηκε, όσο λίγοι, με την ρηξικέλευθη διαμόρφωση του αστικού τοπίου.
Γεννημένη στην Αθήνα ως Νέλλα (Πηνελόπη-Ελένη) Γκόλαντα, είχε καταγωγή από τα ορεινά Αμπελάκια του Νομού Λαρίσης. Σπούδασε Χαρακτική, Ψηφιδωτό και Τέχνη του Βιβλίου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών. Ειδικεύτηκε στο ψηφιδωτό, αλλά γρήγορα ανέπτυξε ενδιαφέρον για την αναμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος μέσω της τέχνης, για να γίνει η μοναδική γλύπτρια αστικού τοπίου στην Ελλάδα.
Το 1995 μαζί με την αρχιτεκτόνισσα Ασπασία Κουζούπη, δημιούργησαν την ομάδα «Γλυπτά Αρχιτεκτονικά Τοπία», σχεδιάζοντας και υλοποιώντας έργα τοπίου μεγάλης κλίμακας.
Εκτός από το Φλοίσβο στο Παλαιό Φάληρο, άλλα χαρακτηριστικά της έργα είναι το γλυπτό Θέατρο Αιξωνής στη Γλυφάδα, καθώς και η Πλατεία Ταχυδρομείου και η Κεντρική Πλατεία στη Λάρισα. Στην Πλατεία Ταχυδρομείου, ο Γλυπτός Ποταμός επαναδημιουργεί τη σχέση της Λάρισας με το ποτάμι της. Ένα έργο που διεκδίκησε το βραβείο Τοπίου σε διαγωνισμό του Συμβουλίου της Ευρώπης. Επιπλέον, εργάστηκε για την πεζοδρόμηση-σύνδεση του περιβάλλοντος χώρου του Α’ Αρχαίου Θεάτρου της Λάρισας, τον παραλιακό Ποδηλατόδρομο-Πεζόδρομο Ραφήνας-Νέας Μάκρης, τον Βοτανικό Κήπο στο Άλσος Βεΐκου και την Κεντρική Πλατεία Γλυφάδας «Βάσω Κατράκη».
Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως το όνομά της είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της πατρίδας της και η καλλιτεχνική της ακτινοβολία είχε εκπέμψει διεθνώς – γεγονός που επιβεβαιώνεται εμπράκτως από τα διθυραμβικά σχόλια που προσέλκυσαν τα έργα της σε παγκόσμιο επίπεδο, τις αναφορές για τις γλυπτικές επεμβάσεις της σε σημαντικές ξένες εκδόσεις αλλά και τα διεθνή βραβεία που τής απονεμήθηκαν στη Μεσογειακή Biennale Αλεξάνδρειας, στο Σάο Πάολο, στην Αλεξάνδρεια, στη Βαρκελώνη, στη Βενετία και αλλού. Επίσης, οι εικαστικές της επεμβάσεις στο δημόσιο χώρο έχουν συμπεριληφθεί σε βιβλία και περιοδικά τέχνης, αρχιτεκτονικής και γλυπτικής και έχει εκδοθεί και μονογραφία.
«Πιστεύω ότι ο δημόσιος χώρος είναι η μεγάλη ευκαιρία στις σύγχρονες πόλεις μας να αναπτυχθεί, να διαμορφωθεί και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο συνειδητοποίησης και εξανθρωπισμού της καθημερινότητας, ώστε να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για τη βαθειά κατανόηση, επαφή και σύνδεση με το φυσικό, ιστορικό και ανθρωπογενές τοπίο κάθε πόλης» έλεγε η ίδια. Κι αυτή την βαθιά πεποίθησή της εξέφραζε εμπράκτως μεταμορφώνοντας τις άχαρες τσιμεντένιες πλατείες σε φιλικά κομψοτεχνήματα, τιθασεύοντας τα σκληρά αστικά υλικά με στοιχεία της φύσης και της απαράμιλλης γλυπτικής τέχνης της.
