Μιας και έφτασε κι εμένα η ώρα μου για το εμβόλιο, θέλω να σας εξομολογηθώ πώς το σκέφτηκα και αποφάσισα να το κάνω, παρόλο που βεβαίως κι εγώ φοβόμουν λίγο.
Καταρχήν ας παραδεχθούμε πως, αν επρόκειτο για έναν ιό 100% θανατηφόρο, όπου δεν θα παίζαμε με τα ποσοστά και τις παρενέργειες, θα τρέχαμε όλοι να κάνουμε το εμβόλιο. Δεν θα περιμέναμε υπομονετικά τη μοίρα μας να δούμε αν θα είμαστε τυχεροί ή όχι. Επίσης, θα δεχόμασταν οποιαδήποτε πειραματική θεραπεία. Όλες οι θεωρίες θα πήγαιναν περίπατο.
Αυτός εδώ είναι βέβαια επιλεκτικά θανατηφόρος, αλλά με πολλά θύματα. Αφήνει κουσούρια, μας τρομοκρατεί σχεδόν όλους και μας έχει κλείσει εδώ και πάνω από ένα χρόνο μέσα στα σπίτια μας. Μας έχει κάνει να κυκλοφορούμε με μάσκες στο πρόσωπο, μας έχει κόψει τις χειραψίες και τα φιλιά και μας έχει απαγορεύσει να κάτσουμε όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι να φάμε σαν άνθρωποι. Οπότε σκέφτηκα: έτσι θέλω, έτσι θέλουμε να ζούμε τη ζωή μας;
Όσον αφορά στα ιατρικά θέματα τώρα, τόσο στην περίπτωση του εμβολίου, όσο και στην περίπτωση που κολλήσουμε τον ιό, το σώμα μας έχει να κάνει με έναν εισβολέα που πρέπει με κάποιον τρόπο να διαχειριστεί. Αν θεωρούμε πως είναι «φυσικό» να νοσήσουμε από έναν ιό, μιας και το σώμα μας ξέρει να καταπολεμά ιούς, ας θυμηθούμε παλιότερους ιούς που ξεκλήρισαν την ανθρωπότητα.
Εξάλλου, και σφαίρα να φάμε, ο οργανισμός μας θα προσπαθήσει να την περιχαρακώσει. Και με ραδιενέργεια να λουστούμε, θα προσπαθήσει να την εξουδετερώσει. Ακριβώς όπως θα κάνει και αν πιούμε ένα «φυσικό» δηλητήριο, αρσενικό, υδροκυάνιο ή κώνειο. Δεν έχει λοιπόν να κάνει με τη «φυσικότητα» του εισβολέα, αλλά με την ετοιμότητα αντίδρασης του οργανισμού μας. Ας μην ξεχνάμε επίσης, πως ακόμα διερευνάται η περίπτωση να είναι και ο ιός δημιούργημα του ανθρώπου.
Αναλογιζόμενη τώρα την ευρέως διαδεδομένη σκέψη πως το εμβόλιο μπορεί να μας αλλάξει τη «φύση», πως μπορεί να μην είμαστε μετά πια οι ίδιοι (προσωπικώς μπορεί και να μην με πείραζε να μην είμαι πια η ίδια, μπορεί να γινόμουν καλύτερη, ποιος ξέρει;), έριξα απλώς μια ματιά γύρω μου: ζούμε στο σύγχρονο κόσμο και χρησιμοποιούμε την τεχνολογία σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Κάνουμε πλαστικές επεμβάσεις, botox, βλαστοκύτταρα, βάζουμε στα οστά και στα δόντια μας μέταλλα και πλαστικά, βαλβίδες στην καρδιά, κατεβάζουμε φάρμακα και σκευάσματα κάθε είδους, ώστε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την υγεία μας. Από την άλλη πίνουμε, καπνίζουμε, παίρνουμε ουσίες, ζούμε μέσα στην ακτινοβολία και τη μόλυνση, πυρηνικά απόβλητα, πετρελαιοκηλίδες, μεταλλαγμένα τρόφιμα, τι να πρωτοπεί κανείς;
Αξιοπρόσεκτο είναι εντούτοις πως παρόλες τις τεχνολογικές επεμβάσεις πάνω στη φύση μας, ο άνθρωπος ζει όλο και περισσότερα χρόνια και σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση, ο γέρος των προηγούμενων αιώνων σήμερα είναι νέος, υγιής, σφριγηλός και δημιουργικός. Μάλλον λοιπόν κάτι σωστό κάνουν η επιστήμη και η τεχνολογία… Μάλλον δεν έχουν ως στόχο τον αφανισμό μας…
Μια άλλη θεωρία που εξέτασα, είναι μην τυχόν μας παραμυθιάζουν σχετικά με τις παρενέργειες του εμβολίου και σε 2-3 χρόνια αρχίσουμε να πεθαίνουμε σαν τις μύγες. Αυτό θα σήμαινε όμως, πως οι απάνθρωπες αισχροκερδείς φαρμακευτικές εταιρίες προσβλέπουν σε μια γη ακατοίκητη, για να πουλάνε τα φάρμακά τους στις γάτες… Δεν με έπεισε.
Μια δεύτερη σκέψη πίσω απ’ αυτή είναι πως ίσως μας δημιουργήσει το εμβόλιο καινούρια προβλήματα, για τα οποία θα πρέπει να καταναλώνουμε πολλά και διάφορα άλλα φάρμακα. Εκεί έγκειται προσωπικώς ο μεγαλύτερος φόβος μου, αλλά γενικώς αρνούμαι στη ζωή μου να υποκύπτω σε αρνητικά και χαοτικά σενάρια και αποφάσισα να το ρισκάρω…
Αυτό που λένε πάντως ότι σου αλλάζει το DNA, δεν ισχύει. Διάβασα ένα σωρό επιστημονικά άρθρα. Λαμβάνω πάντα υπ’ όψιν μου μόνο τη γνώμη όσων μου φαίνονται αξιόπιστοι, όχι οποιουδήποτε τυχάρπαστου μιλά ή γράφει «πειστικά».
Η επιθυμία, τέλος, να μείνει οπωσδήποτε η «φυσική» μου κατάσταση ανέπαφη, θα έμενε απλώς απραγματοποίητη, διότι κι αυτή δεν είναι κάτι το αιώνιο και αμετάβλητο, συνεχώς προσαρμόζεται στις συνθήκες και μεταλλάσσεται. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια τη φύση με την ικανότητα να αλλάζουμε προκειμένου να επιβιώσουμε, αλλιώς θα κάναμε τώρα παρέα με τους δεινόσαυρους.
Επίσης, έχω πάρει εδώ και καιρό απόφαση πως δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε πρότερες καταστάσεις. Ζούμε θέλοντας και μη στο σήμερα και στο τώρα.
Ας κλείσω με την παραδοχή πως όλα στη ζωή ενέχουν κάποιον κίνδυνο. Δεν ισχυρίζεται κανείς πως η τρέχουσα κατάσταση είναι εύκολη ή ευχάριστη. Όμως ο άνθρωπος σε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας του κάνει ακριβώς αυτό: εξετάζει τα προβλήματα και τις πιθανές λύσεις, καταλήγει σε λογικές αποφάσεις, τις ακολουθεί και υφίσταται τις συνέπειες, θετικές ή αρνητικές.
Και η αλήθεια είναι πως δεν τα έχουμε πάει άσχημα έως τώρα ό,τι και να λέμε… Ρωτήστε και τους δεινόσαυρους να σας το επιβεβαιώσουν.
Αλεξία Ηλιάδου